در مورد تاریخ دقیق سکونت اولیه این جزیره ابهام وجود داره، ولی از روی دی اِن اِی استخون‌های موجود در جزیره، به این نتیجه رسیدن که اولین ساکنینش، ریشه پلی نزیایی داشتن و از مهاجرین جزایر مارکوس بودن که قایقشون تو دریا گم‌شده بوده و به این جزیره پناه آوردن و این قضیه مربوط به 400 سال قبل از میلاد مسیح می‌شه. با این حال بعضیا معتقدن ساکنین اولیه جزیره از آمریکای جنوبی بودن. مدت‌ها بعد، اولین اروپایی‌ای که این جزیره رو کشف کرد، یه دریاسالار هلندی به نام امکاجوب روگوین بود که اسم ایستر رو روی جزیره گذاشت و دلیلش هم بازدید و ثبت این جزیره در روز عید پاک سال 1722 بود.
نکته جالب در مورد این جزیره، مجسمه‌های سنگی و غول پیکرش هستن، که دور تا دور ساحل به خط ایستادن. تندیس های چهارصد ساله‌ای که بهشون موآی گفته می‌شه. این مجسمه‌های سنگی بزرگ رو، که 887 تا از اونا شمارش شده، در راستای نیایش اجداد و بزرگانشون می‌ساختن. از نظر ظاهری تقریبا شبیه به هم هستن، ولی ارتفاع و وزن متفاوتی دارن، میانگین ارتفاعشون، 4 متر و میانگین وزنشون 13 تن هستش. بعدها بر اثر کاوش‌های باستان شناسی معلوم شد، این مجسمه‌ها علاوه بر سر، تنه هم داشتن، که در گذر زمان، به دلیل فرسایش بیش از حد مدفون شده بودند. این مجسمه‌های غول پیکر، با ظاهر تهدید آمیزشون، که رو به دریا قرار گرفته بودن، یه جورایی حکم نگهبان رو برای جزیره داشتن. با این وجود این تنها المان عجیب جزیره نیست، زبان نوشتاری مردم این جزیره که رونگورونگو نامیده می‌شه، خیلی سخت و عجیبه، تا حدی که حتی امروزه هم به طور کامل قابل رمزگشایی نیست. فقط 26 تا تابلوی چوبی به این زبان وجود داره، که هنوز مفهومشون به طور کامل مشخص نیست. علاوه بر اینا یه سری پیکره های سنگی از پرنده ها و زندگی اولیه ساکنین جزیره وجود داره، که خیلی جالبن.
