شهرستان سوادکوه دیار همیشه جاودان تاریخ ایران می باشد، رسوم و آئینش آنچنان در دل مردم جای گرفته که بی شک رمز جاودانگی اش را همین باید دانست.
با لحظه آخر همراه شوید تا همراه هم سری به گذشته ها بزنیم، هرچند گذشته ها با امروز و آینده ما گره خورده است. می خواهیم از رسومی بگوییم که هر چند کمرنگ شده، اما به دلیل پیوند محکمی که در روح، جان و اندیشه مردمان این دیار دارد، هنوز یاد وخاطره آن فراموش نشده است. می خواهیم از آیین هایی بگوییم که مادران گذشته آن را برای فرزند عزیزتر از جان شان برگزار می کردند.
در سوادکوه مانند اکثر شهرهای مازندران، برای غنچه نورسیده خانواده آیین های زیبایی که از گذشتگان به میراث رسیده است، برگزار می شود.
پس از تولد نوزاد در یک خانواده سوادکوهی، گلبانگ اذان توسط پدر یا پدربزرگ در گوش نوزاد طنین انداز می شود.
در اولین روزهای تولد، مادربزرگ مادری و مادربزرگ پدری مادر و نوزاد را تنها نمی گذارند و بالای سر آن ها یک عدد پیاز قرار می دهند، این رسم بنا به باور مردمان قدیم است که می گفتند در اولین روزهای وضع حمل «آل» به سراغ مادر و نوزاد می آید و نباید این دو را تنها گذاشت.
ده روز پس از تولد کودک، نوزاد را به حمام می برند و او را شست‌وشو می دهند تا پاک و تمیز شود که به آن «ده حموم» گفته می شود.
اما برویم سراغ دو رسم شیرین «گهواره بندی» و «دندان سری» که به محلی به آن «گره بندونی و دندون سری» می گویند.
بعد از اینکه نوزاد حمام شد، خانواده اش عده ای از آشنایان و بستگان را برای صرف ناهار دعوت می کنند و نوزاد را در گهواره قرار می دهند، او را آنقدر تاب می دهند تا به خواب رود.
میهمانان در همان حال به جشن و سرور می پردازند و هرکدام به دلخواه پولی را به عنوان هدیه در گهواره نوزاد قرار می دهند که به آن «گره سری» می گویند.
اما رسم زیبای دندان سری…
این آیین زمانی برگزار می شود که اولین نشانه های دندان در نوزاد ظاهر شود. در این مراسم مادر کودک، به همراه خانم های فامیل، آش شیربرنج می پزند و در میان همسایگان و فامیل تقسیم می کنند.
در این آیین هر کس آش را گرفت، هدیه ای به دلخواه در کاسه خالی آش می گذارد.
